BİR KADINDA BİR ÇOCUK HAYALETİ
Ne güzel söylemiş Virginia Woolf, ‘Kadının varlığına katlanamayan zihniyet; elbette onun yazmasına, okumasına, düşünmesine de karşıdır.’ diye. Yıllar yılı hem en çok ihtiyaç duyulan hem de en çok karşı çıkılan kadınlar olmuştur dünyada. Giyimleri, gezmeleri, arkadaşlıkları, kahkahaları, işleri, yapamadıkları yemekleri, başarılı oldukları uğraşları, sevdaları, kişiliklerİ, kadın bedenlerinde büyütmeye çalıştıkları çocuk sesleri… Daha saymakla bitiremeyeceğim çok şey var. Kadınlar, kadınlarımız… Geçmişten bu güne kadar var olma sebebimiz ; fedakarlık yapmak, dinlemek, gösterilen yolda yürümek veyahut hep güçlü olmakmış gibi algılandı. Daha küçük yaşlarda bir çoğumuza boyumuzdan büyük sorumluluklar, kucağımıza oyuncak olmayan bebekler, sırtımızdan eksik olmayan kötekler, anlayışsız bakışlar, dinlemeyen kalpler layık görüldü. Eminim ki bu çukurun içinde hala kendine yeşermek için bir gram güneş ışığı arayan bir dolu kadınız biz. Yoklaştırılmaya ve yozlaştırılmaya çalışıldığımız her an daha güçlü bir sesle kamburu çıksın da daha fazla yük bindirilsin diye uğraşılan sırtlarımızı dikleştirmeye çalışıyoruz.
Bir sürü zorluğu aşıp, yıkıntıdan çıkmaya çalışıyoruz. Üzerimizdeki her toz tanesini temizlerken ‘kadına gülmek yasak!’ sözüne karşı bir kahkaha daha patlatıyoruz. Tek başına ağlayıp, kendini en güzel ruha büründürüp hayata karışıyorsun. Hiçbir zorluğa boyun eğmemeği öğrenen (öğretilen) dik duruşun için diyorlar ki: ‘Sen güçlüsün, bunu da atlatacaksın.’ Güçlenmenin daha zarif yollarını tercih ederdik, net. Büyüdüğümüz çiçekli bahçenin, dikensiz olmasını da. Koşmak istediğimizde yolumuzdaki taşları temizleyecek insanlar sarsın isterdik etrafımızı. Yıldığımızda ya da düşmeye yüz tuttuğumuzdan yerimizden kalkmamızı beklemeleri değil elimizden tutmalarını isterdik belki. Zor şartların herkes için olduğunu bilerek sürdürmeye çalıştığımız hayatımızda gece geç saatte nefes almak için sokağa attığımız tek bir adımın sorun yaratmadığı, bizim yalnızca iyi bakmamız gereken bir emanet olarak atfettiğimiz bedenlerimizin açılan herhangi bir kısmı yüzünden dillerde dolaşmadığı-seks objesi yerine konmadığı, başımızı yere eğip yürümek zorundaymışız gibi gökyüzüne bakıp kahkaha attığımız an bunun kirli zihniyetlerde farklı düşünceler yol açmadığı bir hayat…
Farklı hayatların, ortak derdi kadın olmak. Bize bahşedilmiş bu hayatın içinde varlığımızı sürdürmeye çalışmak için daha fazla uğraşmak bir de. Kadına sahip çıkmak, kadına yol yordam öğretmek, kadının namusunu korumak… Bize daha yaşanılır bir hayat sunmak için(!) herkesin elbirliğiyle oluşturmaya çalıştığı güvenli bir ortamın nitelikleri olabilir mi bunlar ? Kimi, kimden koruyorlar peki ? Kendi yarattıkları çöplükleri kendilerinin temizlemeye çalıştığını tüm dünyaya ispatlamaya çalışırken avaz avaz hep aynı şeyi söylüyorlar: ‘Sen kadınsın!’
Evet, ben kadınım! Ve bu dünyada özgürce yaşamak benim hakkım. Ben bu hakkı kendimi, kendi bedenimi, kendi ruhumu bana ait olan her şeyi kendim koruyarak kendim kazanmak zorunda bırakıldığım bir hayatın içinde kaldım. Ben kadınım ve istediğim yerde, istediğim saatte, istediğim kıyafetle olurum. Ben anne de olurum, kardeş de, abla da, eş de, öğretmen de, doktor da, dansçı da, ev hanımı da… İstediğim her şeyi olabilmek ve geleceğimi en iyi şekilde inşa etmeye çalışmak için ihtiyacım olan tek şey damarlarımdan akan kanın bana verdiği kudrettir. Dünyayı sevgiyle güzelleştirecek çocuklar doğurabilirim, onları büyütebilirim. Ve bir anne bir çocuk doğurur dünya değişir aman unutmayın. Ben kadınım! Ben gülersem özgürleşirim ve istediğim yerde, istediğim zaman, istediğim kadar kahkaha atabilirim. Bu beden ve bu ruh bana verilmiş bir hazine ve onu neyle şekillendireceğime ben karar veririm. Ben kadınım! Benim hayatım, benim düşüncelerim, benim namusum, benim, benim…
Bir kadında bir çocuk hayaleti gizlemeye çalışmayın. İçinizdeki çocuğu özgür bırakın. Çünkü biz kadınız!
Psk. Ecem Aşılıoğlu
